Geleid door de Vikingen onder de hoede van Jarl Rollo, zette de expeditie zich voort, gehuld in onzekerheid over wat hen te wachten stond. Een nieuwe goddelijke opdracht verscheen op de heilige rol van de godin: "Roanoke dreigt verzwolgen te worden, de aarde trilt en beeft, en in de bergen van de Germanen schuilen nieuwe bedreigingen. Ga heen en bied bijstand. Volk der Vikingen, moge jullie lessen uit het verleden ter harte nemen."

​

De Kelten volgden gedwee aan het einde van de groep, hun gezichten verstoken van vreugde. Gelukkig was het ei niet meer aanwezig, hoewel sommigen hun eigen gedachten daarover koesterden. De opoffering van Bertha had een stilte gebracht waar eens haar huilen weerklonk, een stille eerbetuiging aan haar opoffering.

​

De echo's van strijd doordrongen de lucht, zowel op het vaste land als op de woeste zeeën. Verhalen verspreidden zich als vuur over indrukwekkende gevechten tussen de Kaitora en de Vikingen. Heldhaftige daden weergalmden in de oren van de avonturiers, gefluisterd in de schaduwen van mogelijk toekomstig nieuws. Een vermeende verloving tussen Rauð en de zoon van de koning circuleerde, gevoed door de heldendaden van de voormalige Jarl, de persoonlijke lijfarts van de eerste Vikingkoning. Maar deze verhalen bleven vooralsnog gehuld in de nevels van onzekerheid.

​

Terwijl de helden hun weg vervolgden naar de Germaanse hoogvlaktes, rezen imposante bergen als donkere wachters boven hen uit. Het alledaagse ritme van het leven werd herhaaldelijk doorbroken door angstaanjagende aardbevingen en onheilspellende verzakkingen van de grond. Een beklemmende stilte hing in de lucht, doordrenkt met de sinistere vraag die in de gedachten van allen weerklonk: "Welke duistere kracht staat ons nu te wachten? Welk onheil dreigt ons dit keer te overweldigen?"