Het is een warme dag in Roanoke. Niemand is zich bewust van wat er gaat komen.

Geen volk, dier of wezen had kunnen voorspellen dat dit ooit zou gebeuren.

 

Was het een straf van de goden? Wilden zij ons iets duidelijk maken? Is dit het begin van het einde?

 

Het begon al bij het ochtendgloren, de zon kwam op en het was stil. Geen enkel geluid, alsof alles gestorven was. Er was geen enkel dier te horen. Heel even leek het, alsof de tijd stil stond.

De sfeer rond je nederzetting is vol spanning. Niemand schijnt te weten wat er gebeurt. Vragend kijkt iedereen elkaar aan. In de naam van de goden, wat is er aan de hand?

 

Angstig kijk je in het rond en merkt dat niemand weet wat te doen. Vluchtig grijp je naar je wapens. Zelfs de ouderen, normaal vol van wijsheid, weten niet wat doen. Iedereen wacht af . wat er zal er gebeuren. je merktop dat er niks meer beweegt in het bos. Geen vogels, geen dieren, zelfs geen insect, mug of vlieg is te zien. Alsof de tijd zijn weg verloren is.

 

De wind zet op, een gure en koude wind. Onnatuurlijk komt hij van verschillende kanten aanzetten. Hij blaast alle stof op en donkere wolken verduisteren de zon. Alsof iemand het licht opslorpt, wordt het overal duister.[Ga1] 

 

De duister grijpt om je heen. Je kunt nauwelijks vijf stappen ver zien.

 

Dan volgt een luid gebulder van uit de hemel. Er volgt een geluid alsof de hemel open kraakt, niet zoals de donder wanneer de goden hun woede uiten. Het gebulder volgt zichzelf op. En dan dat verschrikkelijke gekraak. Plots merk je lichtflitsen op, verschijnend vanuit de hemel en je ziet dat ze zelfs de grond raken.

 

Geen regen, geen hagel. Enkel duisternis, gebulder en gekraak gevolgd door lichtflitsen.

Je weet niet wat te doen, de angst in ieders ogen is duidelijk. Toch blijf je staan, al kan je niet zeggen of het uit moed of uit angst is... Sommigen vluchten naar hun slaapplek, maar velen blijven staan gelijk jij.

 

En even lijkt het alsof de tijd je vergeten is, de lichtflitsen hangen stil in de lucht en de wind waait niet meer door je haren...

 

En dan plots die stilte weer. Oorverdovend, na het gebulder en gekraak van zonet. De wind is terug gaan liggen en de lichtflitsen zijn verdwenen.

 

Het is doods, heel doods. Je voelt een kilte over je lichaam heen kruipen. Je haren komen recht en plotseling merk je een glimp van iets rood aan de hemel. De duistere wolken schuiven in sneltempo weg, en de gloed wordt steeds heviger. En dan val je uit angst op je knieën, want waar vroeger de zon stond is er nu een rode bol, die zijn rode gloed verspreid. Een teken van de goden, dat moet het zeker zijn! Alles kleurt rood, en kleuren verdwijnen en vervagen. De gloed is noch koud, noch warm.

Je kijkt elkaar aan. In angst en zonder begrip.

 

En dan niets.

​

Stilletjes hoor je het geluid van een zoemende mug. Is dat een vogeltje, dat daar aan het fluiten is? Je hoort de bladeren die gestreeld worden door de wind.

 

Je opent zachtjes je ogen. Je ziet licht, je ziet bomen. En rondom je liggen je stamgenoten. Het lijkt of iedereen terug ontwaakt.

 

Je kijkt rondom je ziet iedereen rechtstaan. Verdwaasd kijken ze rond met angstige blikken.

Alles lijkt terug te zijn zoals het was.

 

Is dit ook zo?

 

Was dit maar een droom?

 

Of was dit een visioen?

 

Angstig zoek je je priester of magiër.

​