Magie bij de Kelten: Oculi - Bewaarders van Natuurkrachten.

​

Binnen de Kelten komt het soms voor dat een kind zonder duidelijke reden krachten ontwikkelt die worden toegeschreven aan goden, of misschien zelfs aan de natuur zelf - een kwestie van persoonlijke overtuiging. Deze kinderen worden echter als gevaarlijk en bedreigend beschouwd. Zodra bij een kind het vermoeden rijst dat het over potentieel magische krachten beschikt, wordt het door een druïde diep het woud in geleid. Alleen de hoofddruïde kent de exacte locatie. Daar wordt het kind achtergelaten bij de oculi, een groep die zichzelf de "krijgers van het woud" noemt. Hun doel is het beschermen van het woud en zijn bewoners.

​

In deze omgeving krijgen de jongeren een intensieve training. Degenen die terugkeren naar hun clan, leven vaak aan de rand van het dorp, in afzondering. Ze worden gevreesd, maar in tijden van nood kan men hun advies inwinnen. Als de clan of het woud bedreigd wordt, zetten zij hun kennis van natuurkrachten in om bescherming te bieden. Helaas zijn er weinig oculi-kinderen die daadwerkelijk terugkeren; wat er met de anderen gebeurt, blijft onduidelijk.

​

Oculi dragen een krachtsymbool uit de natuur bij zich, een soort totem. Dit symbool kan variëren, van een sieraad tot een gewone eikel. Voor elk individu is het anders. Soms lijkt het alsof hun kracht juist uit deze totem voortkomt, maar of dit werkelijk het geval is, blijft onbeantwoord. Oculi praten nooit over hun vermogens of hun opvoeding. Ze leiden een teruggetrokken bestaan en hebben weinig te zeggen. In hun mysterieuze aanwezigheid schuilt zowel respect als terughoudendheid, aangezien ze als hoeders van de natuurkrachten worden beschouwd, verbonden met de geheimen van het woud en de diepe magie die daar huist.